گاهي وقتها كارهايي ميكنيم كه واقعا جاي تامل داره و بعضا دردناكه. نميدونم تا كي ميخوايم به اين اعمال ... ادامه بديم.
نمونه اي از اين كارها جمع آوري نذورات براي بازسازي ضريح طلاي بارگاه حضرت عليست. صرف نظر از اينكه اساسا ساخت ضريح طلا براي كسي كه خودش در طول حياتش به ساده ترين وضعيت ممكن زندگي كرده و به شدت با تجمل گرايي و ساخت كاخ و برج و بارو چه براي زندگان و چه براي رفتگان مخالف بود، كار درستي هست يا نه، آيا محل خرجي واجب تر از اين موضوع براي نذر كردن و صرف نذورات مردمي وجود نداره؟!!!در مملكتي كه اين همه فقر و بي خانماني و بي كاري و كمبود وجود داره جايي براي اين كارها باقي ميمونه؟ آيا حضرت علي حاضره كه در اين زمان كه بسياري از شيعيانش به نون شب محتاجن، براش ضريح طلا بسازن؟!!!
اين قضيه از دو طرف مشكل داره...يكي برنامه ريزان آن كه نميدونم يا فكر درست حسابي ندارن يا اينكه بر اساس فرصت طلبي و براي تبليغات در جو كنوني مملكت اينكار رو طراحي كردن...و طرف ديگه كساني كه پولشون رو براحتي براي اينكار ميدن...آيا اين افراد در كس و كارشون، در همسايگيشون و يا در شهر و رستاشون فرد محتاجي رو نميشناسن كه حتي به نون شب هم محتاجه...كساني رو نميبينن كه در اوج شرافت به قرون قرون اين پولها نياز دارن....كساني رو نميبينن كه بخاطر عدم استطاعت مالي براي معالجه و درمان جون ميدن ... و بسياري موارد ديگر كه همه ما ميدونيم و ميبينيم.
همه ما بايد اون دنيا جوابگو باشيم و به نظر من اون دنيا اولين كسي كه يقه ما رو ميگيره خود حضرت عليه كه چرا همسايت گرسنه بود اما تو پولت رو دادي و ضريح طلا ساختي؟
شايد يادآوري برخي فرمايشات حضرت علي بتونه كمي بيدارمون كنه...يه نگاهي به شرح ماجرايي كه در ادامه اومده بندازين:
... حضرت علي(ع)گفت:اي رسول خدا(ص) براي شفاي آن دو نذر مي كنم كه سه روز روزه شكر به جاي آورم.حضرت فاطمه زهرا(س)و خدمت كارش فضه نيز به مانند حضرت علي(ع) نذر كردند .
چند روزي نگذشت كه دو ريحانه رسول خدا(ص) شفا يافتندو حضرت علي(ع)و همسرش فاطمه زهرا(س)قصد كردند كه به نذ رشان وفا كرده و سه روز روزه شكر بگيرند . در آن زمان وضع مادي اكثر مسلمانان، به ويژه خانواده حضرت علي(ع)بسيار پايين بود و به سختي مي گذشت. بدين لحاظ آن حضرت ناچار گرديد،از شمعون بن حار ياي يهودي، مقداري جو قرض كند و آن را پس از آسياب كردن،براي پخت نان استفاده كند. فاطمه زهرا(س)،آن جو را آسياب كرد و به سه بخش تقسيم نمود و هر بخشي را براي افطاري يك روز جدا كرد و سپس آن ها را در سه روز متوالي نان پخت. آنان ازروز بيست و پنجم ذي حجّه شروع كردند به روزه گرفتن و ادا نمودن نذر خويش.
حضرت علي(ع) در روز اول، نماز مغرب را با پيامبر (ص)به جا آورد و سپس براي صرف افطار به خانه رفت. ولي همين كه در سر سفره نشست، مستمند و بيچارهاي از راه رسيد و از آنان غذا طلبيد.حضرت علي (ع) فرمود كه سهميه وي را به آن فقير دهند. فاطمه زهرا(س)،فضه و امام حسن(ع) و امام حسين(ع)نيز به پيروي آن حضرت سهميه اندك خودرا به فقير داده و خودشان با آب افطار نمودند و روز بعد را با همين وضع روزه گرفتند. فاطمه زهرا(س)در روز دوم،بخش ديگر آرد را نان پخت و منتظر افطار ماند كه او و همسرش و فرزندانش با آن نان افطار كنند. ولي دراين شب نيز يتيمي از راه رسيد و در خواست غذا نمود. جملگي سهميه خود را به يتيم داده و خود با آب افطاركردند و روز سوم را با همان وضع روزه گرفتند. در روز سوم نيز فاطمه زهرا(س)باقي مانده آرد را نان پخت و در سر سفره گذاشت، تا هنگام افطار، همگي از آن تناول كنند،اما در اين شب نيز محتاج ديگري فرا رسيد. وي اسير بي بضاعت و گرسنه اي بود كه از فرط گرسنگي و در بدري،به خانه امام علي(ع)پناه آورد. در اين شب نيز اهل خانه،غذاي خود را به اسير بخشيدند و تنها با آب افطار كردند...
چند روزي نگذشت كه دو ريحانه رسول خدا(ص) شفا يافتندو حضرت علي(ع)و همسرش فاطمه زهرا(س)قصد كردند كه به نذ رشان وفا كرده و سه روز روزه شكر بگيرند . در آن زمان وضع مادي اكثر مسلمانان، به ويژه خانواده حضرت علي(ع)بسيار پايين بود و به سختي مي گذشت. بدين لحاظ آن حضرت ناچار گرديد،از شمعون بن حار ياي يهودي، مقداري جو قرض كند و آن را پس از آسياب كردن،براي پخت نان استفاده كند. فاطمه زهرا(س)،آن جو را آسياب كرد و به سه بخش تقسيم نمود و هر بخشي را براي افطاري يك روز جدا كرد و سپس آن ها را در سه روز متوالي نان پخت. آنان ازروز بيست و پنجم ذي حجّه شروع كردند به روزه گرفتن و ادا نمودن نذر خويش.
حضرت علي(ع) در روز اول، نماز مغرب را با پيامبر (ص)به جا آورد و سپس براي صرف افطار به خانه رفت. ولي همين كه در سر سفره نشست، مستمند و بيچارهاي از راه رسيد و از آنان غذا طلبيد.حضرت علي (ع) فرمود كه سهميه وي را به آن فقير دهند. فاطمه زهرا(س)،فضه و امام حسن(ع) و امام حسين(ع)نيز به پيروي آن حضرت سهميه اندك خودرا به فقير داده و خودشان با آب افطار نمودند و روز بعد را با همين وضع روزه گرفتند. فاطمه زهرا(س)در روز دوم،بخش ديگر آرد را نان پخت و منتظر افطار ماند كه او و همسرش و فرزندانش با آن نان افطار كنند. ولي دراين شب نيز يتيمي از راه رسيد و در خواست غذا نمود. جملگي سهميه خود را به يتيم داده و خود با آب افطاركردند و روز سوم را با همان وضع روزه گرفتند. در روز سوم نيز فاطمه زهرا(س)باقي مانده آرد را نان پخت و در سر سفره گذاشت، تا هنگام افطار، همگي از آن تناول كنند،اما در اين شب نيز محتاج ديگري فرا رسيد. وي اسير بي بضاعت و گرسنه اي بود كه از فرط گرسنگي و در بدري،به خانه امام علي(ع)پناه آورد. در اين شب نيز اهل خانه،غذاي خود را به اسير بخشيدند و تنها با آب افطار كردند...
